Dün katlettiğim zamanın bugün yasını tutuyorum. Geçmişim sallanıyor pişmanlığın darağacında, her yılı için ayrı bir urgan bağlanmış. İnsan gibi zaman da can çekişirmiş…

Geçmişte mecburiyetin sağladığı mutluluğu şimdilerde kendi irademizle bulamıyoruz.
Öyle zaman geliyor ki bir zamanlar kurtulmak istediklerimiz, özlemini çektiklerimiz oluyor. Hayatın yorumu geçmişe doğru…

Bazen olur geçmişte kendisinden kurtulmaya çalıştığımız eski bir ev, gelecekte gözümüzü yaşartan bir anı haline gelir. Ve biz anıların imkânlardan daha değerli olduğunu anlarız eski resimlere bakarken. Çocukluğumu saklayan eskiyi istiyorum, yeninin bütün cazibesine rağmen.

İnsan bazen kendi güzünün gazelinde dolaşır. Ayağının altında hışırdayan yapraklar kendi hayat ağacından dökülmüştür…Ama yeniden yeşermenin inanç ve umudunu barındırır yüreğinde.
Ölüm denizine dökülen hayat ırmağının suları gibiyiz. Bazen sakin bazen coşkun, mütemadiyen akıyoruz.

İnsanın sözü en zor kendine geçer.Bu da benim köyüm; yollarında ayağımın izi, taşlarında dizimin kanı bulunan.Bazen söz de yorulur söylenmekten.Ölenin mi, kalanın mı hasreti daha derindir!? Ölenler kalanları unutur mu? Kalanların ölenleri unuttuğu gibi!Hüzün ve sevinç kardeştir, ikisi de göz yaşartır.