Fırtına çıkardı uğultusu dağlardan aşardı, sesler gelirdi yamalı pencereden çocuktuk korkardık. Korktuğumuz ,kepkep civi ile montelenmiş dört gözlü pencerenin muşamba çekilmiş gözleriydi,ha yırtıldı ha yırtılacak.
Ahşap pencereler kanatlı bölümleriyle rüzgara dayanamazdı ,bel verirdi.Ardına destek için yığılan minder yastıklar soğuk için siper olurdu.
Yoktu işte elde avuçta varsa da pencere kapının aciliyet sırası arka plandaydı.
Muşambalı camlar vardı kış boyu kalkmayan,samimiyeti huzuru cam gibi olan.Macun çekilmiş çivisi çakılmış pencerelerimizden bakarken hayata ,huzurlu bir tablo dururdu hep karşımızda.
Artık ses soluk geçmiyor pencereden,çift camlı konforlu ve de perdeler şaşalı ama dışarısı da içerisi de hep sanki yarım kalmışlık gibi sisli ve puslu…
Pencerelerinizi geçmişe açtık bugün ,uğultulara,karlı kışlı ayazlara ,kaybedilen erdemlere ve değerlere,direnen bir çift göze muşamba çekmeyin…
O pencerenin ardından size bakan yolunuzu gözleyen birileri varsa gözlerini yolda koymayın.Gönül penceresi ayna gibi olan size ayna tutan samimiyetin ,hoş sohbetin pöçüğünden yakalayın.
Kendinizi esir etmeyin,bu dünyanın telaşası hiç bitmez bugün de yarın da hep aynı bedelini ağır ödemeyin.Dedik ya muşambayı ömür penceremize yama etmeyelim,kepkep çivi ile ciğerimizi nay etmeyelim ,geçmiş zamanı anıp vay demeyelim.
Direnelim en güzelinden KALBİMİZİ TEMİZ TUTARAK…
